μενούολοκλήρωση αγοράς
0δείτε όλες τις νέες κυκλοφορίες των βιβλίων και αγοράστε online
Μόλις διάβασα το καινούριο σας βιβλίο, » Αγιος ή αμαρτωλός» και ένοιωσα ότι είναι μια από τις πιο «σκοτεινές» ιστορίες του Τζων Ρέμπους. Ίσως επειδή είναι τόσο προσωπική; πάντως σε όλο το βιβλίο, η γραμμή μεταξύ του «καλού» και του «κακού» είναι θολή. Ήταν σκόπιμο αυτό; Υπάρχει τελικά το «καλό» και το «κακό» σαν έννοιες, ή όλα είναι σχετικά;
«Λοιπόν, είναι ένα βιβλίο για τα όρια της φιλίας. Ο Ρέμπους πρέπει να αποφασίσει αν θα ταχθει ενάντια στους παλιούς του συναδέλφους στην αστυνομία. Ο αναγνώστης καλείται να απαντήσει σε ενα ηθικό ερώτημα : «πως νοιώθει για τους μπάτσους που παραβαίνουν το νόμο και τα όρια της δουλειάς τους για να βάλουν τους εγκληματίες στη φυλακή;» Υπάρχουν «άγιοι» και «αμαρτωλοί» σε αυτόν τον κόσμο, αλλά οι περισσότεροι είμαστε ενα μπερδεμένο μίγμα και των δύο. Όλοι οι άνθρωποι είναι ικανοί να κάνουν κακό. Το ενδιαφέρον και η γοητεία μου με την αστυνομική λογοτεχνία ξεκινά από αυτό το ερώτημα: Γιατί συνεχίζουν οι άνθρωποι να κάνουν κακό ο ένας στον άλλο; »
Θυμάμαι από μικρή τον εαυτό μου να χαζεύει τους πίνακες ζωγραφικής στις εκθέσεις που διοργάνωνε το Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης. Και ίσως πάντα να έτρεφα μια ενδόμυχη ζήλια όχι για τον καλλιτέχνη (γιατί ποτέ δεν είχα κλίση σε αυτό που ονομάζουμε «ζωγραφική» ή «γλυπτική») αλλά για τις εικονιζόμενες γυναίκες. Ποιες ήταν άραγε οι τυχερές που η μορφή τους θα έμενε στην αιωνιότητα; Και μέσα στα διαβάσματα για την τέχνη του 20ού αιώνα υπήρχαν διάφορα περιστατικά που σε άλλους περνούσαν απαρατήρητα, εμένα όμως μου κέντριζαν το ενδιαφέρον.
Το νέο μου βιβλίο, ΤΟ ΚΕΛΑΡΙ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ, είναι αφιερωμένο σε όλες εκείνες τις γυναίκες που η βία σημάδεψε ή σημαδεύει τη ζωή τους. Αφιερωμένο σε όλα εκείνα τα πλάσματα που τα δάκρυα ράντισαν την ψυχή τους και ο τρόμος υπήρξε καθημερινός εφιάλτης. Αφιερωμένο σε όλες εκείνες τις γυναίκες που δεν τόλμησαν, που δεν τολμούν να υψώσουν φωνή οργής στον πόνο. Είθε αυτό το βιβλίο να τους δώσει τη δύναμη να το κάνουν. Γιατί η ανοχή, όταν μένει σιωπηλή και κρυμμένη στο σκοτάδι για καιρό, τότε μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνη...
Ο ιάπωνας συγγραφέας, με αφορμή την έκδοση του νέου του βιβλίου «Ο άχρωμος Τσουκούρου Ταζάκι και τα χρόνια του προσκυνήματός του», μιλάει αποκλειστικά στο «Βήμα»
«Αυτή τη στιγμή δεν μπορείς να με δεις, αλλά κουνάω πολύ παθιασμένα το χέρι μου. Κάθε φορά που μιλάω για την Αμμόχωστο, κάτι με πιάνει, δεν μπορώ να είμαι ήρεμη και συγκρατημένη». H Βικτόρια Χίσλοπ μιλούσε στο τηλέφωνο, αλλά μπορούσες να καταλάβεις ότι η Μεσόγειος, που τόσο έχει αγαπήσει και εξυμνήσει στα μυθιστορήματά της, έχει εισχωρήσει αισίως στην ψυχοσύνθεσή της, μπολιάζοντας τη βρετανική ιδιοσυγκρασία της. Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκε στη Λευκωσία με αφορμή το νέο της μυθιστόρημα, «Η Ανατολή», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. Η ιστορία εκτυλίσσεται στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1972, με την Αμμόχωστο να αποτελεί το πιο ελκυστικό θέρετρο της Μεσογείου και ένα φιλόδοξο ζευγάρι να εγκαινιάζει ένα εντυπωσιακό ξενοδοχείο, όπου Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι συνεργάζονται αρμονικά.
