0Μόλις διάβασα το καινούριο σας βιβλίο, » Αγιος ή αμαρτωλός» και ένοιωσα ότι είναι μια από τις πιο «σκοτεινές» ιστορίες του Τζων Ρέμπους. Ίσως επειδή είναι τόσο προσωπική; πάντως σε όλο το βιβλίο, η γραμμή μεταξύ του «καλού» και του «κακού» είναι θολή. Ήταν σκόπιμο αυτό; Υπάρχει τελικά το «καλό» και το «κακό» σαν έννοιες, ή όλα είναι σχετικά;
«Λοιπόν, είναι ένα βιβλίο για τα όρια της φιλίας. Ο Ρέμπους πρέπει να αποφασίσει αν θα ταχθει ενάντια στους παλιούς του συναδέλφους στην αστυνομία. Ο αναγνώστης καλείται να απαντήσει σε ενα ηθικό ερώτημα : «πως νοιώθει για τους μπάτσους που παραβαίνουν το νόμο και τα όρια της δουλειάς τους για να βάλουν τους εγκληματίες στη φυλακή;» Υπάρχουν «άγιοι» και «αμαρτωλοί» σε αυτόν τον κόσμο, αλλά οι περισσότεροι είμαστε ενα μπερδεμένο μίγμα και των δύο. Όλοι οι άνθρωποι είναι ικανοί να κάνουν κακό. Το ενδιαφέρον και η γοητεία μου με την αστυνομική λογοτεχνία ξεκινά από αυτό το ερώτημα: Γιατί συνεχίζουν οι άνθρωποι να κάνουν κακό ο ένας στον άλλο; »
Σε κάθε βιβλίο, ένας αναγνώσης έχει τις δικές του αγαπημένες «στιγμές» μέσα από το βιβλίο. Είναι το ίδιο και με τον συγγραφέα; Έχετε «αγαπημένες» στιγμές στα βιβλία σας; ποια είναι η αγαπημένη σας στο «Αγιος ή αμαρτωλός»;
«Ναι, οι συγγραφείς έχουν αγαπημένες στιγμές στα βιβλία τους. Στο » Άγιος ή αμαρτωλός» χάρηκα πολύ την σκηνή όπου ο Ρέμπους και ο Φόξ έχουν την πρώτη τους συνάντηση στο Όξφορντ Μπαρ. Υπάρχουν τόσα διαφορετικά επίπεδα σε αυτό το ραντεβού καθώς οι δύο άντρες «ψυχολογούν» ο ένας τον άλλο.
Σε κάθε ιστορία του Τζων Ρέμπους, αλλά ειδικά στον «Αγίο», νοιώθω ότι υπάρχει μια μάχη ανάμεσα στο «παλιό» και στο «καινούριο». Οι «ξεπερασμένοι» κανόνες στον αστυνομικό κώδικα, ο «παλιομοδίτικος» τρόπος ζωής του Ρέμπους με το ποτό και το τσιγάρο, οι νόμοι και οι αξίες του που μερικές φορές μοιάζουν να μην έχουν θέση στη σύγχρονη κοινωνία. Είναι αυτό ένα σχόλιο στην αλλαγή που υφιστάμεθα ως κοινωνία; πως νοιώθετε γι αυτές τις αλλαγές;
«Εχω πάρει την απόφαση ότι ο Ρέμπους υπάρχει σε πραγματικό χρόνο- έτσι συνεχίζει να μεγαλώνει, και ο κόσμος γύρω του συνεχίζει να αλλάζει. Νομίζω ότι στο χώρο της αστυνομίας οι αλλαγές που έχουν γίνει είναι προς το καλύτερο- είναι πολύ πιο δύσκολο σήμερα για έναν «κακό μπάτσο» να παραμείνει έτσι χωρίς αυτό να αποκαλυφθεί. Αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαι λιγάκι σαν τον Ρέμπους- ενας λάτρης του βινυλίου σε έναν ψηφιακό κόσμο. Δεν καταλαβαίνω πάντα τη νέα τεχνολογία, και μου αρέσει η συνήθεια. Θέλω τα πράγματα γύρω μου να παραμένουν αναλοίωτα. »
Η σχέση του Ρέμπους με τις γυναίκες είναι πάντα περίπλοκη. Όπως το καταλαβαίνω εγώ, οι γυναίκες γοητεύονται από την «αντισυμβατική» του προσωπικότητα, αλλά όταν εμπλέκονται σε μια πιο προσωπική σχέση μαζί του θέλουν να τον «αλλάξουν». Το ίδιο συμβαίνει και όταν οι άνδρες γοητεύονται από ανεξάρτητες και ασυνήθιστες γυναίκες. Γιατί συμβαίνει αυτό; υπάρχει τελικά κάποια γυναίκα που να μπορεί να καταλάβει και να αγαπήσει τον Τζων Ρέμπους;
«Εχει ενδιαφέρον το πως οι γυναίκες θαυμάστριες του Ρέμπους θα πουν «ω, εγώ θα μπορούσα να αλλάξω τον Ρέμπους αν τον γνώριζα- θα έτρωγε καλύτερα, θα ντυνόταν καλύτερα, θα έπινε και θα κάπνιζε λιγότερο». Οι άνδρες θαυμαστές από την άλλη, τον θέλουν ακριβώς όπως είναι! Γοητευόμαστε από «ανορθόδοξους» χαρακτήρες γιατί οι περισσότεροι θα θέλαμε να είμασταν έτσι, αλλά είτε φοβόμαστε, είτε ντρεπόμαστε να το κάνουμε. Έχω προσπαθήσει να βρω στον Ρέμπους μια καλή γυναίκα να του κρατάει συντροφιά- αλλά όλο απορρίπτει τις υποψήφιες. Μπορεί μια μέρα να τα καταφέρω...»
Κάθε φορά που τελειώνει ένα βιβλίο με τον Τζων Ρέμπους, παρόλη την επιτυχία του στο να βρει τον ένοχο, ο Ρέμπους φαίνεται ανικανοποίητος,και ανήσυχος, έτοιμος για το «επόμενο». Υπάρχει κάποια λύτρωση γι αυτόν; και που μπορεί να την βρει;
«Ο Ρέμπους καταλαβαίνει ότι το να τελειώσει με επιτυχία μια αστυνομική υπόθεση, δεν σημαίνει ότι το έγκλημα θα σταματήσει να υπάρχει. Το έγκλημα μοιάζει αναπόφευκτο στην κοινωνία που έχουμε φτιάξει. Τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα δεν θα εξαφανιστούν ποτέ. Γι αυτο και η αίσθηση της «ολοκλήρωσης» κρατάει πολύ λίγο. Αλλά έχει και αυτά που τον αποζημιώνουν: την παμπ και το ηχοσύστημά του σπίτι του. »
Στην αστυνομική λογοτεχνία υπάρχουν δύο βασικοί «δρόμοι» που παίρνουν οι συγγραφείς σχετικά με την πλευρά από την οποία επιλέγουν να διηγηθούν μια ιστορία. Ο ένας δρόμος είναι να έχεις για ήρωα έναν ντετέκτιβ, κάποιον που δρα στο όνομα του νόμου και της κοινωνίας, και ο άλλος είναι να έχεις για ήρωα έναν παράνομο. Κάποιον που βρίσκεται στο περιθώριο. Γιατί επιλέξατε να έχετε έναν ντετέκτιβ (ακόμα και αν είναι «αιρετικός») για ήρωα και όχι έναν από την άλλη πλευρά;
«Ήθελα να γράψω για την σύγχρονη κοινωνία και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Σκέφτηκα ότι ένας ντετέκτιβ θα ήταν ο ιδανικός χαρακτήρας γι αυτό το σκοπό, γιατί ο ντετέκτιβ έχει πρόσβαση σε όλες τις κοινωνικές ομάδες. Αυτό μου επιτρέπει να εξερευνώ τόσο τους προνομιούχους (τραπεζίτες, πολιτικούς, την ελίτ των επιχειρηματιών) όσο και τους μη προνομιούχους ( τους μικροεγκληματίες, την εργατική τάξη, αυτούς που τους στερούνται τα πολιτικά τους δικαιώματα. »
Τι σκέφτεστε για τον θεσμό της αστυνομίας;
Δεν γνωρίζω προσωπικά πολλούς αστυνομικούς. Δεν θέλω να είμαι πολύ κοντά τους γιατί μετά δεν ξέρω αν θα νοιώθω άνετα να γράφω για κακούς, διεθφαρμένους μπάτσους. Ξέρω ότι ο ίδιος θα ήμουν ένας πολύ κακός αστυφύλακας- μου είναι πολύ δύσκολο να υπακούω σε εντολές!
Όταν ήμουν μικρή, έβλεμα συχνά με την οικογένειά μου την ταινία «Misery», όπου ένας διάσημος συγγραφέας που γράφει μια σειρά βιβλίων με μια κεντρική ηρωίδα που την λένε «Μίζερυ» πέφτει θύμα απαγωγής από μια τρελή θαυμάστριά του που γίνεται έξαλλη επειδή ο συγγραφέας αποφάσισε να «σκοτώσει» την Μίζερυ στο τελευταίο του βιβλίο...νοιώθετε ποτέ ότι εξ" αιτίας της επιτυχίας του Τζων Ρέμπους, δεν μπορείτε να κάνετε ο,τιδήποτε θέλετε μαζί του; ότι με έναν τρόπο είστε «δέσμιος» της αγάπης του κόσμου για τον Ρέμπους;
«Ποτέ δεν ένοιωσα «δέσμιος» του Ρέμπους. Το 2007 τον έβγαλα στη σύνταξη, και τον επανέφερα το 2012 επειδή βρήκα μια ιστορία που του ταίριαζε απόλυτα. Αλλά για μένα παραμένει ένας πολύ χρήσιμος χαρακτήρας για να σχολιάζω την σύγχρονη κοινωνία και την πολιτική. Δε νομίζω όμως, ότι θα μπορούσα ποτέ να τον σκοτώσω – θα ήταν πολύ σκληρό!»
Βρίσκω ότι η αστυνομική λογοτεχνία, ειδικά τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει το «βασικό πεδίο» των συγγραφέων που ερευνούν και θέλουν να θέσουν ερωτήματα σε κάποια ουσιαστικά ηθικά διλήμματα του καιρού μας, να ασκήσουν κριτική στην σύγχρονη κοινωνία. Ποια είναι τα θέματα, τα διλήματα που ενδιαφέρεστε να εξερευνήσετε όταν ξεκινάτε ένα νέο βιβλίο;
«Κάθε βιβλίο που γράφω, ξεκινά με ένα ερώτημα που έχω και θέλω να απαντήσω, ή έναν ηθικό- πολιτικό διάλογο που θέλω να κάνω με τον εαυτό μου. Αυτό μπορεί να έχει να κάνει με τον ρατσισμό, με την διαφθορά του πολιτικού συστήματος, την κρίση των τραπεζών....Μετά βρίσκω μια ιστορία που μου επιτρέπει να εξερευνήσω αυτό το ζήτημα. Με το » μνήμη νεκρών» για παράδειγμα η ερώτηση ήταν: ποιος μπορεί να κάνει τη μεγαλύτερη διαφορά στον κόσμο, μια συνάντηση των παγκόσμιων ηγετών (η G8) ή ένας μοναχικός τρομοκράτης με μια βόμβα δεμένη πάνω του; »
Πως αποφασίζετε τα εγκληματα που ο Τζών Ρέμπους ή ο Μάλκομ Φόξ καλούνται να λύσουν; Εμπνέεστε απο αληθινά γεγονότα ή είναι μυθοπλασία;
«Οι περισσότερες από τις ιστορίες μου ξεκινούν με μια αληθινή υπόθεση της αστυνομίας, ή ένα αληθινό συμβάν. Στην Σκωτία, αλλάξαμε πρόσφατα το νόμο σχετικά με το τελεσίδικο μιας υπόθεσης, που σημαίνει ότι άνθρωποι που έχουν βρεθεί αθώοι για ένα έγκλημα και πρωτόδικα και στο εφετείο, μπορούν χρόνια μετά να ξανασυρθούν στα δικαστήρια και να ξαναδικαστουν για το ίδιο έγκλημα. Αυτό είναι και το σημείο έναρξης για το «Αγίος ή αμαρτωλός». Επίσης, ένας ντετέκτιβ είχε προβήματα με το νόμο επειδή παρενοχλούσε έναν ύποπτο, παρόλο που κατάφερε να κάνει τον υποπτο να ομολογίσει ένα σοβαρό έγκλημα- οπότε να από που προέρχονται η πρώτη και η τελευταία σκηνή του βιβλίου. »
Υπάρχει κάποιο βιβλίο, ταινία ή μουσικό άλμπουμ που να έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην ζωή σας; ποιο είναι αυτό;
«Ναι, υπάρχει, είναι βιβλίο, το «Δόκτωρ Τζέκυλ και Μίστερ Χάιντ»(Dr Jekyll and Mr Hyde). Είναι για το καλό και το κακό. Με συναρπάζει αυτό το βιβλίο.»
Έχω διαβάσει σε παλαιότερες συνεντεύξεις σας, όταν ερωτηθήκατε για το ζήτημα της ανεξαρτησίας της Σκωτίας και το επερχόμενο δημοψήφισμα, ότι είστε κάπου στη μέση. Έχει αλλάξει αυτό; Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στις 18 Σεπτεμβρίου, πως πιστεύετε ότι θα επηρεάσει τη Σκωτία αυτό το μεγάλο ρήγμα ανάμεσα στους υποστηρικτές του «Ναι» και του «Όχι»;
«Δεν εχω αποφασίσει τι θα ψηφίσω ακόμα. Ηταν πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις τόσους πολλούς ανθρώπους να κινητοποιούνται και να παίρνουν ενέργεια από το ζήτημα του δημοψηφίσματος. Αλλά κανείς δεν ξέρει ποιο θα είναι το αποτέλεσμα όλου αυτού. Ίσως γράψω γι αυτό σε ένα επόμενο βιβλίο!»
ΠΗΓΗ : Κωνσταντίνα Βούλγαρη - Hit & Run
