bookartia

Ένα απάνθισμα πεζών μικροτεχνημάτων που μας μεταφέρουν με όλες μας τις αισθήσεις στις απαρχές της δημιουργίας του μινιατουρίστα της λογοτεχνίας μας, όταν το φανταστικό, εμποτισμένο με το παράλογο, σχολίαζε διακριτικά τη βία μιας ολόκληρης εποχής.

Κάφκα, Καμύ και, εις τα καθ' ημάς, Βασιλικός και Σαμαράκης υποτονθορύζουν κάτω απ' τις γραμμές, Μπέκετ και Ιονέσκο αχνοφέγγουν στη σκιά των κειμένων, Σεφέρης και Έλιοτ φωτίζουν με το αγγελικό και μαύρο φως τους τα ερείπια μιας απορφανισμένης ρημαγμένης γης [Διαφάνεια (1973), Στοιχεία ταυτότητος (1977)].

Γρήγορα, ωστόσο, θέματα και τεχνικές του Μπόρχες αρχίζουν προοδευτικά να αχνοφαίνονται και στην πεζογραφία του. Έτσι ο αναγνώστης θα έχει τη μοναδική ευκαιρία να διαβάσει διηγήματα που δεν γράφτηκαν ποτέ ή επιστολές που αυτοχειριάζονται [Ο πληθυντικός μονόλογος (1984)] και να δει, μεταξύ άλλων θαυμαστών, τον Παρασκευά να σκοτώνει τον Ροβινσώνα, την Πηνελόπη να γυρίζει επιτέλους στον καρτερικό Οδυσσέα, ένα μικρό μαμούνι να μεταμορφώνεται με φρίκη σε δημόσιο υπάλληλο [Διεστραμμένες ιστορίες (1988)]. Όσο για τα πεζά του τόμου Μουσική (1995), αυτά διαψεύδουν την αποφθεγματική ρήση που θέλει την κατεξοχήν τέχνη του χρόνου να 'χει σταματήσει στον Μπαχ, και την αντίπαλό της ως προς το χώρο, στις "Μενίνας" του Βελάσκεθ.

Ο αναγνώστης πρέπει να προσέξει τι κρύβεται στον βυθό του καθρέφτη της "Μουσικής Δωματίου", να πάρει στα σοβαρά το "Ρεπερτόριο για ερασιτέχνες", να διαβάσει ένα πολύτομο αστυνομικό μυθιστόρημα σε πέντε σελίδες ("Η ιλιγγιώδης ραψωδία"). Στο κάτω κάτω, ποιος ο λόγος να γράψεις ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημα όταν μπορείς να γράψεις την περίληψή του, υποστήριζε ο Μπόρχες. Ο Κυριακίδης προσυπογράφει, και στις αστραπιαίες ιστορίες του προσέρχεται στην υψηλή παράδοση με διαθέσεις νόμιμης ασέλγειας.