0Το σαρδόνιο, σαρκαστικό, αυθάδικο και συνάμα συνταρακτικά αυτοϋπονομευτικό, νέο βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ (κατά κόσμον Πέτρου Χατζόπουλου) είναι ένα απατηλό ως προς τις προθέσεις και τη διαβρωτική του επίδραση έργο, που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής. Μια επιπόλαιη πρώτη ματιά δίνει την εντύπωση πως πρόκειται για σειρά εφήμερων καλαμπουρτζίδικων κειμένων εύπεπτης εβδομαδιαίας στήλης περιοδικού ποικίλης ύλης.
Ο Κορτώ σατιρίζει με συντριπτικά υπονομευτική διάθεση τη σημερινή γενιά των τρυφηλομεγαλωμένων σαραντάρηδων και κατ' επέκταση -μέσα από τη στάση γονιών και οικείων- σύμπασα, στην εξέλιξή της, την ανερμάτιστη ελληνική κοινωνία της αμετροεπούς Μεταπολίτευσης. Παίρνοντας τον καταναλωτικό του εαυτό και τον ηδονοθηρικό μας συλλογικό βίο ως πρότυπο, σκιαγραφεί το ιλαροτραγικό πορτρέτο της ακραία εγωτικής, κυνικής, αλλά και ψυχικά και συναισθηματικά στραπατσαρισμένης ελληνικής νεολαίας.
Θα μου πείτε, από δω περάσαν κι άλλοι. Ναι, αλλά με μία ειδοποιό διαφορά: τη σαρωτική ειλικρίνεια. Πάμπολλοι συγγραφείς ανάγουν, δήθεν στα πρότυπα του Ρουσσώ, τον εαυτό τους σε κεντρικό ήρωα του βιβλίου τους προκειμένου να αποδώσουν με ακρίβεια τον άνθρωπο και την εποχή του. Καταλήγοντας όμως είτε να αναγορεύσουν εαυτούς (αφού προηγουμένως τους αναβιβάσουν στην προσήκουσα καθέδρα) σε αμείλικτους κριτές της εξανδραποδισμένης ανθρωπότητας είτε να παρουσιάζουν την εχθρόκοσμη ωμότητα, φιλαυτία και φαυλότητά τους ως τα πιο μεγαλειώδη επί Γης παράσημα.
Ο Κορτώ ούτε στηλιτεύει «τα κακώς κείμενα» κουνώντας το δάχτυλο ούτε εξωραΐζει τα κουσούρια μας. Αντίθετα, εξαγοράζει, σαν άλλος Αντόνιο από τον Εμπορο της Βενετίας, με την ίδια του τη σάρκα το προνόμιο της εξοντωτικής κριτικής της οργιώδους κραιπάλης μας. Ο Σαββόπουλος είχε πει κάποτε ότι αγαπάει τον Καραγκιόζη γιατί είναι όλος κενά. Κι ότι μονάχα όταν έχεις κενά μπορεί να σε διαπεράσει το φως. Ο Κορτώ δεν φοβάται, όχι απλώς να μιλήσει, αλλά και να σπάσει αμείλικτη πλάκα έξαλλης γαλαρίας με τη βουλιμία, την υποχονδρία, την ενίοτε βαριά του κατάθλιψη, μέχρι και με το ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο της ομοφυλοφιλίας του. Εμφανίζεται μπροστά μας γυμνός χωρίς καμία διάθεση ωραιοποίησης και κυρίως δίχως την παραμικρή πρόθεση να απολογηθεί για τον εαυτό του.
Με αυτό τον τρόπο μάς προσφέρει τη λυτρωτική ευκαιρία να κοιτάξουμε και εμείς τον δικό μας στο φως της εξανθρωπιστικής ειλικρίνειας που φέγγει μέσα από τα κενά του. Συγκλονιστικά είναι τα σημεία στα οποία αναφέρεται στο μόνιμο άχθος της κατάθλιψης που τον συνέδεε με τη διπολική μητέρα του. Και κατ' επέκταση, το επίμετρο, όπου εξηγεί ότι το βιβλίο αυτό θέλει να είναι ένα αντίδωρο γέλιου (σε εκείνα που του χάρισαν συγγραφείς σαν τον Τσιφόρο ή τον Λοτζ) στους ομοιοπαθούντες που αναζητούν σαν βάλσαμο τα χιουμοριστικά αναγνώσματα. Η συγκλονιστική ειλικρίνεια του βιβλίου εκθέτει ανεπανόρθωτα αντίστοιχες λογοτεχνικές απόπειρες πολλών συγχρόνων του.
Του Σπύρου Γιανναρά 30.06.2012 ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
