0Αλέξανδρος Στεργιόπουλος
Ελευθεροτυπία, Βιβλιοθήκη 27/8/2011
Ο Χρήστος Μπουλώτης ξέρει καλά την τέχνη του παραμυθιού. Ασχολείται με την παιδική λογοτεχνία από το 1987 και έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία για τη δουλειά του. Οι παιδικές του ιστορίες ξεχωρίζουν γιατί δεν είναι μονοδιάστατες. Διατηρούν την παιδικότητα και την ξεγνοιασιά που χρειάζονται τα παιδιά, αλλά ταυτόχρονα μεταφέρουν και μηνύματα που δεν περιορίζονται ηλικιακά.
Η φαντασία του Μπουλώτη αποτελεί τον καταλύτη για τα επιτεύγματά του. Προσπαθεί, και καταφέρνει, να πάρει όλους τους χυμούς της προσφέροντάς μας αξιόλογα βιβλία. Ολα αυτά τα στοιχεία βρίσκονται και δω. Ο γάτος Ερνάν το παίζει στην ακροθαλασσιά πολύ ρομαντικός. Τρελαίνεται όμως για μικρά ψάρια, που τα πιάνει με ξαφνικές βουτιές μες στο νερό.
Ο νόμος του ισχυρού ισχύει και στα παραμύθια. Ολα, όμως, ανατρέπονται. Τα ψάρια αντιδρούν. Ετσι, μια μέρα, δυο μπαρμπουνοπαλίκαρα τον αρπάζουν και τον οδηγούν με το ζόρι στο βυθό. Η Δικαιοσύνη πρέπει να λειτουργεί πάντα. Ο παραβάτης, ο Ερνάν, πρέπει να τιμωρηθεί, αφού δικαστεί. Ωστόσο, το αίσθημα δικαίου υποχωρεί μπροστά στη γενναιότητα και τον έρωτα.
Ο γάτος αποφασίζει να ορίσει μόνος τη μοίρα του, σώζοντας τα ψάρια από το δαγκανιάρη κάβουρα. Εκτός από χάρη θα κερδίσει και την καρδιά της πεντάμορφης ψαρίνας. Το τέλος ακολουθεί τον ονειρεμένο δρόμο των παραμυθιών. Ο Ερνάν βγάζει λέπια και μπορεί να μείνει για πάντα κάτω από το νερό. Αλλαξε. Οχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχικά. Εγινε αληθινός ποιητής. Βέβαια, πέρα από την ιστορία του Μπουλώτη, οι ζωγραφιές της Φωτεινής Στεφανίδη έχουν το ίδιο μερίδιο ευθύνης για το καλαίσθητο αποτέλεσμα. Οι εικόνες μεταφέρουν το ίδιο έντονα τα νοήματα των λέξεων. Αποτυπώνουν τα συναισθήματα των ηρώων και δίνουν το χρώμα που θέλει το παραμύθι.
