0Μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο. Έτσι δε λένε; Όχι πως το συγκεκριμένο έχει κανένα εξώφυλλο-υπερπαραγωγή. Αλλά τι γίνεται με τον τίτλο; Ειδικά όταν σε μαγνητίζει τόσο δυνατά έτσι ώστε να πάρεις το βιβλίο στα χέρια σου;
Όταν αυτόματα σου δημιουργεί προσδοκίες; Μια μέρα το άνοιξα κι όταν το ξανάκλεισα, ο μικρόκοσμός μου ήταν διαφορετικός.
Ο Τόμας Κέιλ έχει περάσει τα τελευταία του χρόνια στο Άσυλο. Οι Λυτρωτές, αφιερωμένοι στον Θεό τους, μαζεύουν αγόρια μέχρι δέκα χρόνων, τα βασανίζουν και τα γαλουχούν έτσι ώστε να γίνονται αδίσταχτοι μαχητές, σχεδόν εκτελεστές. Δεν επιτρέπονται οι φίλοι ούτε η αληθινή τροφή. Δεν επιτρέπονται οι πόρτες ή τα παράθυρα: προκαλούν περιέργεια, και αυτή με την σειρά της, σκέψη.
Και αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που θα μπορούσε να κάνει ένα παιδί εκεί. Κι ο Κέιλ δεν θέλει να υποστεί τέτοιες συνέπειες. Δυο άλλα αγόρια θα τον μπλέξουν στην περιπέτειά τους. Θα το σκάσουν από το Άσυλο «κουβαλώντας» μαζί κι ένα κορίτσι ∙ το πρώτο που αντίκρισαν ποτέ και θα πιαστούν αιχμάλωτοι από τους Ματεράτσι: φυλή πολεμιστών με αριανικά πρότυπα. Μέσα από μάχες, πληγές και έρωτα, ο Κέιλ θα μάθει ένα μέρος της αλήθειας για το ποιος είναι. Για το ότι μπορεί να καταστρέψει τον κόσμο. Η ιστορία του Κέιλ όμως, δεν φαίνεται να τελειώνει εδώ. Τι επιφυλάσσει ο Χόφμαν για το μέλλον του είναι αβέβαιο.
Ο Κέιλ δεν είναι ήρωας. Κάθε άλλο. Ούτε αντιήρωας όμως ∙ η έννοια του αντιήρωα ενέχει νοήματα που δεν βρίσκουμε στον Κέιλ. Ο Κέιλ είναι απλά μόνος, ψυχρός, αδίστακτος, βάρβαρος, plain, (ο ελληνικός όρος «απλός» δεν μοιάζει να ανταποκρίνεται στον αντίστοιχο χαρακτηρισμό), εκτελεστής. Δε χωρά πέρα από ένα συναίσθημα κάθε φορά (θυμίζοντας τις νεράιδες του Disney). Δεν αντέχει την περιπλοκότητα. Ο έρωτας, δε, θα τον τρελάνει. Ένας άντρας που, παρά τα δεκατέσσερά του χρόνια, οι μεσήλικοι φοβούνται, οι στρατηγοί συμβουλεύονται, και οι γυναίκες μαγνητίζονται. Μοναδική λογοτεχνική φιγούρα. Ο Κέιλ έχει έρθει για να μείνει.
Ο Χόφμαν γίνεται αρκετά εριστικός για όσους έχουν σθεναρές θρησκευτικές πεποιθήσεις. Καταφέρνει με τον πιο διακριτικό και ανεπαίσθητο τρόπο, όχι μόνο να περάσει υπονοούμενα (δυσδιάκριτα μιας και η ιστορία δεν είναι ολοκληρωμένη), αλλά να υποβάλλει τον αναγνώστη σε μια νέα τάξη πραγμάτων. Θα μπορούσε να αναφέρεται και στον Μεσαίωνα. Μόνο που στο βιβλίο δεν υπάρχει χρόνος και τόπος. Ευφυές κατασκεύασμα ο μη-προσδιορισμός χωροχρόνου. Ακόμα και η έλλειψη πιστοποίησης ότι αυτό που διαβάζουμε είναι καθαρά στα όρια του φανταστικού είναι αρκετό για να τραβήξει ακόμα περισσότερο μέσα του τον αναγνώστη. Τα δεδομένα τα δίνει ο συγγραφέας και μόνο. Ο αναγνώστης δεν έχει επιλογή. Πρέπει να τα αποδεχτεί.
Ο Χόφμαν ξέρει την τέχνη της αποπλάνησης. Γράφει σαν να μπαίνει μαχαίρι στην καρδιά, σαν να ερωτεύεσαι στιγμιαία και η συνειδητοποίηση να πονάει τόσο που να μην αντέχεται.
Οι χαρακτήρες θα έπαιρναν διαφορετική διάσταση κατά την μεταφορά σε άλλο λογοτεχνικό ή καλλιτεχνικό είδος. Ίσως ο κινηματογράφος να έκανε ό,τι έκανε και στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, να μη μπορέσει να του αποδώσει τις πραγματικές ή όλες του διαστάσεις. Σαν σκύλος που βλέπει δισδιάστατα και ασπρόμαυρα.
Το «Αριστερό Χέρι του Θεού» είναι Βιβλίο και δεν υπάρχει άλλη λέξη που να μπορεί να συνοψίσει καλύτερα αυτό που πραγματικά είναι. Όπως μικροί, τρέχαμε για να διαβάσουμε την Ιστορία Χωρίς Τέλος ή την Πριγκίπισσα και τον Πειρατή, έτσι προστίθεται στη λίστα και αυτό. Ένας άλλος κόσμος, μια άλλη πραγματικότητα που γίνεται δική μας μέσα από την ανάγνωση και μας κατακτά ολόψυχα.
Ελισάβετ Σπαντιδάκη - Critique.gr
